De drempel om zich aan te melden voor een maatje was hoog. Toch besloot Lisa (31) dat ze weinig te verliezen had. Het kon alleen maar iets moois opleveren. En dat gebeurde ook. “Joyce was mijn eerste match en meteen een hele goede. Door haar voel ik me weer een normaal mens. Ik ben niet een ziekte. Als we elkaar hebben gezien, kijk ik terug op een leuke dag en heb ik al zin om gelijk weer af te spreken.” 

Echte vriendinnen zijn ze. “We zijn er onvoorwaardelijk voor elkaar, in goede en slechte tijden. Ik weet zeker dat Lisa er ook altijd voor mij zal zijn.” Joyce (30) meldde zich aan als vrijwilliger bij [Buddies] HandicapNL, omdat ze vindt dat niemand eenzaam hoort te zijn. “Het kostbaarste wat je iemand kan geven is je tijd. Als we minder op social media zitten en meer in real life aandacht aan elkaar besteden, dan maken we de wereld mooier.” 

Haar vriendschap met Lisa, die de ziekte van Crohn heeft, is het bewijs. Lisa: “Door mijn onzichtbare ziekte stuitte ik op veel onbegrip. Ik raakte vrienden kwijt. Toen ik op mijn 26e ziek thuis kwam te zitten, verloor ik ook het contact met collega’s. Ik voelde een afstand tot de maatschappij en voelde me eenzaam. Alle mensen om me heen zaten in een andere levensfase. Hun leven ging op een snel tempo door, de mijne stond stil. Mijn wereld werd steeds kleiner.” 

“Door mij aan te melden voor een buddy heeft mijn leven op sociaal gebied weer zin gekregen. Ik heb zo vaak mensen verloren, dat ik het lastig vind om nieuwe contacten aan te gaan. Door Joyce leer ik daar weer vertrouwen in te krijgen. Ze stelt ook gewoon vragen aan mij, ook over mijn ziekte. Daardoor hebben we diepgaande gesprekken. Dat is zo fijn. Ik kan helemaal mezelf zijn. Ze geeft me het gevoel dat ik ertoe doe.” 

Uit de comfortzone stappen 

Voor Joyce is het allemaal meer dan logisch. “Zo hoort het toch ook? We hebben goede gesprekken en kunnen ook de minder leuke dingen bespreken. We hebben vooral heel veel lol samen. En we doen allerlei leuke dingen.” Lisa: “Ik vind het heel fijn om weer iets leuks te ondernemen. Dat doe je niet zo snel in je eentje. En we stappen ook uit onze comfortzone. Ik zou niet snel naar een museum gaan, maar door Joyce heb ik dat geprobeerd. En Joyce is veganist. Nu eet ik ook vaker veganistisch. Joyce vindt zichzelf niet creatief, maar toch hebben we samen een bloemstukjes gemaakt.” Joyce: “Ja, zo leer ik ook weer allerlei nieuwe dingen kennen.” 

Maatjes noemen ze elkaar allang niet meer. Joyce: “Ik weet nog dat we naar de bioscoop gingen en Lisa tegen iemand had gezegd dat ze met haar buddy had afgesproken.” Lisa: “Ik durfde jou nog niet te bestempelen als vriendin, maar buddies vond ik ook niet bij ons passen. Toen hebben we uitgesproken dat we echt vriendinnen zijn.” Joyce: “Ja, ik geef superveel om jou. Als ik aan jou denk, dan moet ik gelijk lachen. Ik ben zo blij dat ik je heb leren kennen. Het is zo’n goede match geweest. Ik weet dat je er altijd voor mij zal zijn.” Lisa: “En andersom ook. We zijn pas een jaar vriendinnen, maar we hebben al mooie herinneringen die niemand van ons afpakt.” Joyce: “En we hebben ook nog heel veel plannen!”